Ik wil een tattoo. Al een tijdje. En ik dacht, als ik het nou met jullie deel dan wordt het weer een beetje meer werkelijkheid (en dan moet ik wel). Dat is met alles zo toch? Als je een te nemen besluit met anderen deelt, dan lijkt het vaak alsof je het besluit al een beetje genomen hebt.
Anyway, die tattoo. Ik weet precies wat ik wil. Ga ‘m niet in detail delen, want straks pikt iemand mijn idee. Maar wil wel een uitspraak van Boedha delen (vrij vertaald) die ik als levensmotto beschouw, en waar mijn tattoo op gebaseerd zal zijn: ‘You can wait until the sun and the moon are in line with the stars, but it will never happen.’
Laat die maar eens inzinken. Er zijn zoveel mensen die hun hele leven aan het wachten zijn. Wachten op het juiste moment. Om die stap te nemen. Om met die baan te stoppen. Om die reis te gaan maken. Om die nieuwe studie te starten. Om écht te gaan doen wat ze willen doen met hun leven.
Dat juiste moment? Gaat nooit komen. Het bestaat namelijk niet. Dat juiste moment is een illusie. Mensen die in angst door het leven gaan, en anderen (bedoeld of onbedoeld) ook graag precies daar willen houden waar zij zijn, die geloven in die illusie. Die zullen je er ook altijd op wijzen. ‘Is het wel de goede timing?’ ‘Zou je niet even wachten tot..?’ ‘Is het wel verstandig om..?’
Maar JIJ bepaalt het moment, niemand anders. Er zullen namelijk altijd 1000 redenen te verzinnen zijn waarom het niet het juiste moment zou zijn. Als de kinderen groter zijn, de economie stabieler is, je eerst een financiële buffer hebt, dan (vul maar in).. Voor mij persoonlijk heeft het afgelopen jaar me doen inzien, dat zekerheid in z’n algemeenheid, niet bestaat.
Een paar praktijkvoorbeelden uit mijn eigen leven.
– Ik richtte een stichting op toen ik 8 maanden zwanger was van mijn eerste kind. De maanden die volgden zou mijn wereld op z’n kop komen te staan en mijn identiteit door elkaar worden geschud. Mijn ‘eigen tijd’ zou een aantal jaren ingeperkt gaan worden. Maar daar was ik me toen nog niet helemaal van bewust. Maar goed ook. Ik deed het gewoon. Mensen dachten dat deze stichting een nieuwe hobby van me was. Ik wist wel beter..
– Toen mijn dochters 3 en 5 waren, zegde ik mijn vaste contract in het onderwijs op om me volledig op mijn stichting te gaan richten. Was ik gegarandeerd van een vast salaris? Zeker niet. Zou ik hier meteen al van kunnen leven? Niet gegarandeerd. Maar er was vertrouwen dat het vast goed zou komen. En dat deed het.
Nu zijn we bezig met het plannen van onze reis van 7 maanden. Wij bepalen dat dit het juiste moment is. Het wordt onze reis. Niet die van iemand anders. En daarmee laten we andermans bezwaren meteen varen. Onze sun, moon and stars staan altijd in line met elkaar.
O ja, die tattoo op mijn 35e? Exact het juiste moment! En hoe hij er nu uit komt te zien? Dat is de cliffhanger ;).
