Lied: It’s okay to cry – Yinka Bernie en Joyce Olong
Sometimes I wanna be alone
I cry my little self to sleep
Most nights I wanna be alone
I’d cry my little self to sleep
Ik denk terug aan mijn ‘tropenjaren’. Toen mijn dochters klein en thuis waren. Waarin mijn zorg voor hen op de 1e plek kwam, en de zorg voor mezelf op plek 10. Gewoon doorgaan. Zodra ik mijn ogen opendeed ’s ochtends werd er voor mij bepaald hoe mijn dag zou verlopen. Ik voelde me op momenten als een doodvermoeide speelbal in survival modus. Had weinig aansluiting omdat mijn vriendinnen nog geen kinderen hadden. Het voelde als een verplichting naar mezelf en mijn kinderen om richting de buitenwereld vooral mooi weer te spelen. Want mijn gevoel een beetje ‘lost’ te zijn had niets te maken met hoeveel liefde ik voor mijn dochters voelde.
But it’s okay to cry
Look, it’s okay to feel lost inside
It’s okay to cry
It’s okay to feel numb inside
It’s okay to cry
It’s okay to feel sad inside
Yeah, it’s okay to cry
It’s okay to feel numb inside
Het afgelopen weekend sprak ik een hele lieve mama. Die nu middenin het radeloze gevoel zit. Op de automatische piloot haar dagen doorkomt met haar baby en dreumes. Ik voel zoveel compassie voor haar. Want ze doet het zo goed, maar voelt zich schuldig dat ze zich zelf niet goed voelt. Als je niet veel afleiding hebt, word je zo opgeslokt in het zorgen. Vooral als mama. Ik herkende haar verhaal dat ze zo vast in haar hoofd zit. Van alles voelt en zichzelf meteen terechtwijst in haar hoofd.
Het enige dat ik voor haar kan doen is naar haar luisteren. En haar zeggen dat het oké is. Dat ze niet de enige is en zich zo mag voelen. Haar gevoel erkennen. Het is kut. Maar het gaat ook weer voorbij.
Breathe in
Breathe out
Open the window
Let the air out
Ik denk dat mijn struggle destijds minder zwaar had gevoeld als ik me hier bewust van zou zijn geweest. Er ligt grote druk op jonge moeders (en vaders) dat het vooral allemaal zo leuk en bijzonder is met kleine kinderen. ‘Geniet er maar van hoor, voor je het weet zijn ze groot’. Jaja, genieten doen we echt wel. Maar dat het ook gewoon f*cking zwaar is, daar mag het ook over gaan. Dat je je identiteit kwijtraakt en moet hervinden wanneer je moeder wordt. En dat dit soms weken en soms jaren duurt. Voor iedereen is de tijdsspanne en zwaarte anders. Maar inmiddels heb ik veel moeders om mij heen verzameld en zie ik het moederschap echt rake klappen uitdelen. Herstellen is al zwaar genoeg, daar hoef je niet nog eens schuldgevoel bovenop te gooien.
Dus als je de volgende keer een mama met jonge kindjes tegenkomt. Vraag dan eens hoe het met haar gaat. Maar écht. Kom niet met adviezen over hoe ze het volgens jou zou moeten aanpakken. En wuif haar gevoelens zeker niet weg. Maar luister. Luister écht.
It’s okay to cry..
(Prachtig lied trouwens van Yinka Bernie ft. Joyce Olong – zoek ‘m op!)
